تاریخ افسردگی و بیماری های روانی در کاخ سفید - وبلاگ همصحبت

به گزارش وبلاگ همصحبت، خبرنگاران: بر طبق تحلیل های روان شناختی که از 37 رئیس جمهور آمریکا شامل آدامز، روزولت و ویلسون به دست آمده است، آن ها از مسائل جدی روانی رنج می بردند. بیماری روانی همیشه با انگ همراه بوده است، اما بعضی کارشناسان باور دارند، موفقیت رئیس جمهور های آمریکا در دست یابی به این مقام تا حدی مدیون همین بیماری ها بوده است. لیندون بی جانسون در حالی که در مستراح مشغول اجابت مزاج بود، زیردستانش را صدا می کرد تا متن سخنرانی اش را که در همان حال بیان می کرد بنویسند، و با این کار آن ها را هم تحقیر می کرد.

دونالد ترامپ نخستین رئیس جمهور آمریکا نیست که توسط دشمنان سیاسی و روان شناسان حرفه ای متهم به اختلال مشاعر شده است. بعضی از پیشینیان او مسائل روانی شامل اضطراب، اختلال دوقطبی، و حتی اختلالات روانی داشتند.

فرادید به نقل از BBC نوشت، در تابستان سال 1776، جنگ استقلال آمریکا آنقدر به ضرر شورشیان پیش رفت که کم مانده بود جورج واشنگتن به دست کت قرمز ها خودکشی کند. به گفته ران چرنو، که نویسنده زندگی نامه واشنگتن است، جورج واشنگتنِ 44 ساله، بعد از آن که دید نیرو های شبه نظامیِ تحت فرمانش از ترس از منهتن گریختند، دچار روان گسیختگی کاتاتونیکی شد. یک اختلال روانی که فرد مبتلا را تا مدت ها از حرکت کردن و حرف زدن باز می دارد.

واشنگتن فقط روی اسب نشسته بود و به فضایی مبهم خیره شده بود. این درحالی بود که صد ها سرباز بریتانیایی با گذر از مزارع ذرت شتابان به سمت او در حرکت بودند. همراهان واشنگتن، که بعد ها نخستین رئیس جمهور آمریکا شد، با مشاهده این شرایط دهنه اسب او را گرفتند و به سختی او را به مکانی امن منتقل کردند. یکی از ژنرال های او، ناتانائیل گرین، بعد ها در این باره گفت: این مردِ ویرجینیایی آن چنان از رفتار زننده ارتش خود خشمگین شده بود که حاضر بود بمیرد تا زنده بماند.

شکست عاطفی واشنگتن در چنین شرایطی نشان می دهد، در بحران های بزرگتر و تحت فشار های شدیدتر امکان گسیختگی روانی فرد بسیار بیشتر است.

اگر با دور تند به اندازه دو قرن و نیم تاریخ را جلو برویم، می رسیم به نواده سیاسی واشنگتن، یعنی دونالد ترامپ، که شرایط روانی او، از وقت پای گذاشتنش در کاخ سفید، بحث های زیادی را برانگیخته است. حتی اخیرا یک ژانر فرعی در حوزه مطبوعات ایجاد شده که موضوعش تشریح سلامت روانی 45 امین رئیس جمهور آمریکا با قرار دادن او روی نیمکت روان کاوان است.

تیتر هایی از قبیل: 27 روانکاو و کارشناس سلامت روان یک رئیس جمهور را ارزیابی کردند: دونالد ترامپ یک مورد خطرناک است، مرد موشکی: دیوانگی هسته ای و ذهن دونالد ترامپ، یک خطر واضح و حاضر: خودشیفتگی در عصر ترامپ، و گرگ و میش خرفتیِ آمریکایی: تحلیل های یک روان کاو، نمونه هایی از این ژانر فرعی هستند.

بهرحال، ترامپ، که اصرار دارد باهوش و با ثبات است، نخستین رهبر آمریکا نیست که از او به عنوان دیوانه یاد شده است.

دومین رئیس جمهور آمریکا، جان آدامز، توسط اصلی ترین رقیب خود، جفرسون، فردی گاهی کاملا دیوانه توصیف شد. فیلادلفیا آرورا، سخن گوی حزب جفرسون، آدامز را مردی که کاملا مشاعر خود را از دست داده است، می نامید.

مجله معاصر Abnormal Psychology در خصوص تئودور روزولت این گونه نظریه پردازی نموده است، روزولت، یکی از واضح ترین نمونه های روان شناسیِ تحریف فرایند های ذهنی آگاهانه است.

در حالیکه روزولت در سال 1912 در کوشش برای بازگشت به ریاست جمهوری بود، هنری آدامز، مورخ شهیر آمریکایی درباره او نوشت: عقل او زائل شده است... روان نژندی او در آخر به فروپاشی عصبی یا مانیای شدید خواهد انجامید.

ویلسون و همسرش

بعد از آنکه وودرو ویلسون سکته کرد، منتقدان با اشاره به میله های آهنی که روی پنجره های طبقه اول عمارت قوه مجریه نصب شده بود، ادعا کردند کاخ سفید به سرپناه دیوانگان تبدیل شده است. اما جان میلتون کوپر در زندگی نامه ویلسون، می نویسد، آن میله ها در دوران تدی روزولت و برای آنکه توپ بیس بال پسر رئیس جمهور شیشه ها را نشکند، نصب شده بودند.

با این حال، بر طبق تحیلی های روان شناختی که از 37 رئیس جمهور آمریکا شامل آدامز، روزولت و ویلسون به دست آمده است، آن ها از مسائل جدی روانی رنج می بردند.

نتیجه یک مطالعه که در سال 2006 انجام شد نشان داد که 49 درصد از روسای جمهور آمریکا در برهه هایی از زندگی خود از بیماری روانی رنج برده اند. از این میان 27 درصد در زمان تصدی گری نقش ریاست جمهوری و زمانی که در کاخ سفید بودند دچار بیماری های روانی شده اند.

افسردگی و دو قطبی

گزارش مرکز پزشکی دانشگاه دوک در کارولینای شمالی نشان می دهد که از هر 4 رئیس جمهور آمریکا 1 نفر شامل وودرو ویلسون و جیمز مدیسون معیار های تشخیصی افسردگی را داشتند. آن ها همچنین به این نتیجه رسیدند که تدی روزولت و جان آدامز از اختلال دوقطبی رنج می بردند و توماس جفرسون و یولیسس گرانت با اضطراب اجتماعی دست و پنجه نرم می کردند.

پروفسور جاناتان دیویدسون، که راهنمایی این پژوهش را بر عهده داشته است، می گوید: فشار ناشی از این نوع مشاغل می تواند وقوع این نوع بیماری ها و اختلالات را در افرادی که زمینه لازم برای گرفتار آمدن به آن ها را دارند، تحریک کند. رئیس جمهور بودن بسیار استرس زاست و هیچ فردی دارای ظرفیت نامحدود برای کنار آمدن با استرس های این نوع مشاغل نیست.

وودرو ویلسون در سال 1919 و در حال جنگی محکوم به شکست برای امضای معاهده ورسای، سکته کرد. این سکته باعث شد تا خاتمه دوران ریاست جمهوری اش در سال 1921 دچار ناتوانی گردد و افسردگی و پارانویا به او هجوم آورند.

بانوی اول آمریکا، ادیت ویلسون، به معنای واقعی کلمه اداره کاخ سفید را بر عهده داشت و همین مسئله باعث شده بود که مخالفان نسبت به اداره شدن دولت توسط یک ضعیفه انتقاد نمایند. روزی که ویلسون کاخ ریاست جمهوری را ترک کرد، یک گزارشگر درباره او نوشت، او فردی به شدت ترسیده و باقی مانده های پخش و پلای یک مرد است که زمانی می شناختمش.

به نظر می رسد دو رئیس جمهور دیگر آمریکا از افسردگی کلینیکی از پای درآمدند.

بر طبق گفته های پروفسور دیویدسون، کالوین کولیج و فرانکلین پرس بعد از مرگ پسرانشان دچار اختلال افسردگی شدند، به نحوی که عملا کاری از آن ها بر نمی آمد.

پرس

پرس در سال 1853 دچار یک سانحه دلخراش شد. او که 14 امین رئیس جمهور آمریکا بود، به همراه همسرش، جین، و پسرشان، بنجامین، سوار قطاری بودند که در نزدیکی ماساچوست از ریل خارج شد.

بنجامین 11 سال داشت و بعد از 3 پسر دیگر که در بدو تولد از دست رفته بودند، به جهان آمده بود.

رئیس جمهور دموکرات بعد از این سانحه در نامه ای به وزیر جنگ خود گفت: چطور می توانم خودم را پیدا کنم و تمام انرژی ام را برای انجام وظایفی که پیش روی من است جمع کنم، حتی دیدن هم برای من کار سختی شده است.

پروفسور دیویدسون می گوید، عذاب درونی پرس او را به جایی رساند که عملا از ایفای نقش های مهم اجرایی ناتوان بود، آن هم در برهه ای که کشور به سمت جنگ های داخلی پیش می رفت.

او تنها رئیس جمهور منتخب آمریکا بود که به خاطر قابلیت های خودش به این سمت رسید، اما نهایتا توسط حزب خودش در انتخابات بعدی کنار گذاشته شد.

غم و اندوه پرس به همراه استرس ناشی از اداره کشوری که در آستانه تجزیه بود، مصرف الکل را در او شدت بخشید. بر طبق نوشته های زندگی نامه نگار، میشل اف هولت، پرس از بیماری ای که با از کارافتادن کبد مرتبط بود از پای در آمد.

کولیج وقتی به ریاست جمهوری رسید، فردی شاد، سخت کوش و پر انرژی بود. اما در تابستان سال 1924، پسر 16 ساله او، کالوین. جی آر، برای بازی تنیس به زمین تنیس کاخ سفید رفت. او کتانی به پا داشت، اما جوراب نپوشیده بود. شصت پای او در اثر نپوشیدن جوراب تاول زد، تاول او عفونی شد و بعد از مدتی در اثر سمی شدن خون در گذشت.

بر طبق نوشته زندگی نامه نویس، آمیتی شیل، کولیج همواره خود را به خاطر مرگ پسرش مقصر می دانسته است. او همواره می گفت: هر وقت از پنجره به زمین تنیس نگاه می کنم، کالوین را مشغول بازی می بینم.

کولیج بعد از مرگ پسرش بسیار تحریک پذیر و بی ثبات شده بود. او با هر محرکی در مقابل مهمان ها، خانواده و همکارانش از کوره در می رفت.

تدی روزولت

یک شب در یکی از مهمانی های شام کاخ سفید، او در مقابل پرتره ای از رئیس جمهور جان کوئینسی آدامز، ایستاد و گفت: کله اش زیادی برق می زند. سپس به یکی از خدمتکارانش دستور داد یک قالیچه را به خاکستر داخل شومینه آغشته کند، از نردبان بالا برود و قالیچه را به سر آدامز بمالد تا دیگر ندرخشد.

(هارلو گیلز، نویسنده زندگی نامه کوئینسی آدامز می گوید، کوئینسی آدامز هم از افسردگی رنج می برد و همواره با چهره ای در هم و خسته در کاخ سفید این طرف و آن طرف می رفت، گاهی بیلیارد بازی می کرد و گاهی همسر بریتانیایی خود را آزار می داد.)

کولیج از زندگی سیاسی استعفا داد. یکی از نگرانی ها، بی خیالی او نسبت به به صدا درآمدن زنگ هشدار سقوط وال استریت در سال 1929 بود.

او در پاسخ به وبلاگ همصحبت درباره تصویب قانونی مبنی بر کنترل بازار سهام گفته بود: من اصلا نمی دانم این قانون چیست و چه عواقبی دارد ... اصلا نمی دانم تا کنون درباره اش چه بحث هایی شده است.

کولیج که 30 امین رئیس جمهور آمریکا بود در زندگی نامه خود نوشته است: وقتی پسرم رفت، قدرت و شکوه ریاست جمهوری هم با او رفت. نمی دانم چرا باید چنین بهایی برای اشغال کاخ سفید در انتظار من بوده باشد.

تئودور روزولت بعد از مرگ همسر جوان و مادرش در روز ولنتاین سال 1884 دچار افسردگی شدید شد. او برای دو سال به داکوتا رفت، در آن جا یک مزرعه ساخت، او در داکوتا بوفالو شکار و دزدان را دستگیر می کرد.

دیوید هربرت دونالد، نویسنده زندگی نامه ابراهام لینکلن می گوید، او در تمام طول مدت زندگی اش در معرض بیماری مالیخولیا بود.

یک بار در سال 1941 و بعد از آن که نامزدی اش با مری تاد بهم خورد (آن ها بعد ها با هم ازدواج کردند) به افسردگی شدیدی دچار شد.

یکی از دوستانش به طور مرتب او را زیر نظر داشت که مبادا خودکشی کند. اشیاء تیز مثل تیغ و چاقو از اتاق او برداشته شده بود. در پایتخت پیچیده بود که او دیوانه شده است. حال لینکلن چنان غم انگیز بود که احتمالا نگرانی یارانش را در این باره که آیا او می تواند در حالی که جنگ های داخلی آمریکا در جریان است با مرگ پسر 11 ساله اش، ویلی، هم کنار بیاید، برانگیخته است. ویلی در سال 1862 در کاخ سفید و از حصبه مرد.

دونالد در کتابش می نویسد، یک سال بعد، بعد از یک شکست اسف بار دیگر، این بار در دومین نبرد Bull Run، لینکلن خطاب به کابینه اش گفته بود که احساس می نماید برای دار زدن خودش آماده است.

اما، علی رغم همه ناگواری ها، این 16 امین رئیس جمهور آمریکا، توانست خودش و طرفدارانش را سرپا و متحد نگه دارد.

بعد از مرگ ویلی، لینکلن فرمانده ارتش خود، جورج مک للان را اخراج و به جای او یولیسس گرانت، مردی افسرده، خجالتی و الکلی، که دیدن خون حالش را بد می کرد، نشاند. هم او بود که پیروزی ارتش متحد را رغم زد.

رئیس جمهور های روان پریش و پیروز

بیماری روانی همواره با انگ همراه بوده است، اما بعضی کارشناسان باور دارند، پیروزیت رئیس جمهور های آمریکا در دستیابی به این مقام تا حدی مدیون همین بیماری ها بوده است.

نتیجه تحقیقی که در سال 2012 توسط روان شناسان دانشگاه اموری در جورجیا انجام شد به این نتیجه رسید که تعداد زیادی از روسای جمهور شامل بیل کلینتون، دارای ویژگی های روانی psychopathic traits بوده اند.

لیندون بی جانسون

دو نفر از رئیس جمهور های آمریکا که بیشترین صفات روانی را داشته اند، لیندون برین جانسون و اندرو جکسون، بوده اند که از قضا قهرمانان آقای ترامپ هم هستند.

ویژگی های روانی ای که تیم اموری در میان روسای جمهور شناسایی کردند شامل جذابیت سطحی، خودمحوری، عدم صداقت، خطرپذیری، عدم خویشتن داری، سرنترسی و بی تفاوتی است. البته در این پژوهش باراک اوباما و ترامپ مورد مطالعه قرار نگرفته اند.

پروفسور اسکات لیلینفلد، که راهنمایی این پژوهش را بر عهده داشت، می گوید: تردید دارم این صفات در بلند مدت به نفع افراد باشد. بله، درست است که این صفات این امکان را فراهم می نماید که فرد به صندلی رهبری در جامعه دست پیدا کند. اما، تردید دارم که فردی با چنین صفات در بلند مدت دستاورد های بهتری نسبت به سایرین، به ارمغان آورد.

در زندگی نامه ای که به قلم رابرت کارو نوشته شده است، گفته شده که لیندون بی جانسون، یک ایگو داشت به اندازه خانه اش در ایالت تگزاس. او در سال 1948 با تقلب برنده انتخابات سنا شد و حتی بدون این که از این قضیه احساس شرمساری کند درباره اش جوک می گفت. جانسون ابایی نداشت که در حضور همسرش دستش را روی دامن زن دیگری بگذارد.

او در حالی که در مستراح مشغول اجابت مزاج بود، زیردستانش را صدا می کرد تا متن سخنرانی اش را که در همان حال بیان می کرد بنویسند، و با این کار آن ها را هم تحقیر می کرد.

لیندون بی جانسون، در سال 1964 طی خبری جعلی از تلویزیون آمریکا گفت که دو کشتی آمریکایی در خلیج تونکین مورد حمله ویتنامی ها قرار گرفته اند. به این ترتیب جنگ با ویتنام شروع شد. اما با افزایش شمار قربانیان طی 4 سال جنگ، لیندون جانسون گفت که برای دور دوم نامزد نخواهد شد.

بیل کلینتون

اندرو جکسون، که قانون پاکسازی قومی سرخ پوستان را امضا کرد، بیش از آن که به خاطر پیروزیت هایش برای پرداخت تمام و کمال قرض های ایالات متحده شناخته گردد، به عنوان فردی بی رحم به یاد آورده می گردد؛ و شهرت بیل کلینتون نیز به خاطر عدم خویشتنداری او خدشه دار شد.

حتی ریچارد نیکسون، به عنوان معاون رئیس جمهور، برای درمان اضطراب و افسردگی قرص مصرف می کرد و برای آن که بتواند بخوابد قرص های خواب را به همراه الکل فرو می داد. جان ای فارل در زندگی نامه ریچارد نیکسون به این مسئله اشاره نموده که وی بعد از رسوایی واتر گیت به شدت الکل می نوشید. در نوار های ضبظ شده از او در حین سخنرانی در کاخ سفید صدای آب شدن یخ مدام به گوش می رسد.

هنری کیسینجر، دیپلمات ارشد نیکسون، یک بار گفت که نیکسون به قدری مست بود که نتوانست به تلفن نخست وزیر بریتانیا که برای بحران خاورمیانه با او تماس گرفته بود، پاسخ دهد.

دکتر آرنولد هاشنکر، روان شناس نیکسون، گفت که نیکسون نشانه های روان نژندی را در حد اعلا دارد؛ و بالاخره دونالد ترامپ؛ شرایط روانی او چگونه است؟

در این باره نظرات متفاوت است. معاینه از راه دور پروفسور دیویدسون چیزی را تشخیص نمی دهد. او می گوید حتی در بین روان شناسان بین المللی در خصوص اختلال بودن خودشیفتگی اختلاف نظر وجود دارد.

اما ناصر قائمی، نویسنده کتابی در زمینه رهبری و دیوانگی، باور دارد که دونالد ترامپ نشانه های مانیای کلاسیک را دارد.

استاد دانشگاه روان شناسی در دانشگاه پزشکی تافتس می گوید: او زیاد نمی خوابد. او انرژی جسمانی بسیار زیادی دارد. او آنقدر تحت تاثیر محرک های جنسی است که نمی تواند تمرکز کند. این ویژگی ها برای دست یافتن به ریاست جمهوری به او یاری نموده اند، زیرا او در آن موقع بسیار خلاق بوده است. او قادر بود روی چیز هایی تمرکز کند که بسیاری از افراد طبیعی، دارای ثبات شخصیتی و سلامت روانی، مثل هیلاری کلینتون، قادر به تمرکز کردن روی آن ها نبودند.

ما اغلب می شنویم که به ریاست جمهوری رسیدن ترامپ آنچه به صورت تاریخی طبیعی دانسته می شد را بر هم زده است. اما آنالیز زندگی پر از مسائل و عجیب روسای پیشین آمریکا این سوال را به ذهن متبادر می نماید که بالاخره چه چیزی طبیعی است؟

منبع: BBC