سلول زامبی چیست و چه خطری دارد؟ - وبلاگ همصحبت

به گزارش وبلاگ همصحبت، ایسنا نوشت: دانشمندان می گویند سلول های زامبی که هدف درمان های ضد پیری هستند ممکن است همگی بد نباشند.

سلول های پیر که به اصلاح زامبی خوانده می شوند، این اواخر بسیار مورد بحث قرار گرفته اند و مقصر بسیاری از اثرات ناخوشایند پیری دانسته می شوند. آنها از طریق طیف فزاینده ای از درمان های ضد پیری هدف قرار می گیرند، اما ممکن است نابودی همه آنها مطلوب نباشد، زیرا یک مطالعه نو نشان می دهد که برخی از سلول های پیر نقش مثبتی در بهبود بدن دارند.

سلول های ما در طول چند دهه زندگی و فعالیت ما آسیب های وارد به دی ان ای را در خود انباشته می کنند که در نهایت موجب توقف تقسیم و تکثیر آنها می شود. این سلول های به اصطلاح پیر یا زامبی معمولاً از طریق سیستم ایمنی پاک می شوند، اما با افزایش سن شروع به تجمع در بدن می کنند و زمانی که تجمع پیدا کردند، ترکیبات التهابی ترشح می کنند که بر بافت های اطراف خود تأثیر می گذارند.

این روند با طیف وسیعی از علائم پیری، از چین و چروک و موهای سفید گرفته تا افزایش خطر ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت و زوال عقل مرتبط است.

جای تعجب نیست که این سلول های پیر اخیراً به هدف اصلی تحقیقات ضد پیری تبدیل شده اند. دسته ای از داروهای شناخته شده به عنوان سنولیتیک(senolytics) برای پاکسازی این سلول های زامبی طراحی شده اند و نتایج نشان داده است که در کاهش بیماری های مرتبط با افزایش سن و حتی افزایش طول عمر و سلامتی موثر هستند.

اما ممکن است داستان پیچیده تر از آن چیزی باشد که ما فکر می کنیم.

محققان دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو(UCSF) در یک مطالعه نو دریافتند که سلول های پیر را می توان در بافت های جوان و سالم در تعداد بیشتری از آنچه قبلا تصور می شد، یافت و به نظر می رسد که آنها نقشی کلیدی در ترمیم آسیب ها دارند.

این تیم با ترکیب ژنی به نام p16 که بیش از حد در این سلول های زامبی بیان می شود، با یک پروتئین فلورسنت، روش موثرتری برای تصویربرداری از سلول های پیر ابداع کردند. این باعث می شود سلول ها زیر نور فرابنفش به رنگ سبز روشن درآیند و به آنها اجازه می دهد واضح تر از تکنیک های فلورسانس قبلی دیده شوند.

تیم تحقیقاتی با استفاده از این روش، سلول های پیر بیشتری را در بافت های جوان شناسایی کرد و حتی شواهدی پیدا کرد که نشان می داد آنها در مدت کوتاهی پس از تولد ظاهر می شوند. به نظر می رسد آنها فاکتورهای رشدی ترشح می کنند که سلول های بنیادی را برای ترمیم آسیب بافت تحریک می کند و این فرآیند می تواند در سلول های پیر از طریق سلول های ایمنی مانند ماکروفاژها و مونوسیت ها فعال شود.

این تیم دریافت که سلول های پیر تمایل دارند در کنار سلول های بنیادی در بافت های بیرونی که با دنیای خارج در تماس هستند، قرار بگیرند. بافت هایی مانند ریه ها، روده ها و پوست که باید در مورد اینکه کدام عوامل خارجی برای ورود انتخاب شوند، تصمیم بگیرند. آسیب سلولی می تواند در این بافت ها رخ دهد، به همین دلیل است که سلول های پیر برای تحریک ترمیم وجود دارند.

این تیم در آزمایش هایی که روی موش ها انجام شد، یک ترکیب سمی را به بافت ریه تزریق کرد و متوجه شد که موش هایی که تحت درمان با داروهای سنولیتیک قرار می گیرند - داروهایی که سلول های پیر را از بین می برند - دیگر نمی توانند آسیب به سطح بافت ریه را ترمیم کنند.

در حالی که این یافته ها همه مزایایی را که در مورد داروهای سنولیتیک احراز شده است، خنثی نمی کند، اما سؤالاتی را در مورد از بین بردن بی رویه تمام سلول های پیر ایجاد می کند.

لین جونز(Leanne Jones)، مدیر موسسه تحقیقات پیری دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو می گوید: مطالعات نشان می دهد که تحقیقات مربوط به داروهای سنولیتیک باید بر شناسایی و هدف قرار دادن سلول های زامبی مضر، شاید در اولین بروز نشانه های بیماری تمرکز کند، در حالی که سلول های مفید را دست نخورده باقی بگذارد.

وی اضافه نمود: این یافته ها بر نیاز به تولید داروهای بهتر و مولکول های کوچکی تأکید می کند که زیرمجموعه های خاصی از سلول های پیر را که به بازسازی و ترمیم آسیب نقش دارند، هدف قرار دهند.

5858