10 ساعتی که امریکا را تکان داد - وبلاگ همصحبت

به گزارش وبلاگ همصحبت، خروش ششم ژانویه در کاخ کنگره امریکا، اعتبار و انگیزه محکم قیام کاخ زمستانی روسیه را نداشت. این حرکت با تحریک دونالد ترامپ شروع شد و او هوادارانش را به حمله به ساختمان کنگره تشویق کرد. گرچه جمعیت معترض توانستند در نشست مشترک کنگره برای تأیید آرای الکترال به سود جو بایدن، رئیس جمهوری منتخب وقفه ایجاد نمایند اما قانونگذاران همچنان به وظیفه قانونی شان عمل کردند تا پایان بایدن برای مراسم افتتاحیه 20 ژانویه آماده گردد.

تظاهرکنندگان امریکایی به هیچوجه شبیه کادر منظم نظامیان انقلابی و سربازان بلشویک هوادار لنین نبودند. بلکه یک مشت شکم گنده و میانسال کلاه قرمز بودند که برای پرکردن آخر هفته شان بیشتر به سلفی دریافت در ساختمان کاخ کنگره فکر می کردند تا براندازی دولت امریکا و تأیید ترامپ به عنوان دیکتاتور انتخاب نشده. به تعبیر یکی از مفسران این حرکت کودتای شکم گنده ها بود.

اما این اقدام-فارغ از چگونگی و ابعاد آن- تصویر امریکا و صندلی آن در دنیا را به معنای واقعی متحول کرد. برای نخستین بار در تاریخ این کشور، رئیس جمهوری شکست خورده، هوادارانش را به حمله به ساختمان کنگره راهنمایی کرد تا با زیر پا گذاشتن قانون بتواند قدرتش را حفظ کند. ترامپ با حمایت و پشتیبانی رسانه های راست افراطی و نظامیان جمهوریخواه، چهار سال آشکارا ارزش ها، مراکز و استانداردهای دموکرات را تحقیر کرد تا به آنچه همواره می خواست دست یابد: ایجاد بی قانونی و شورشی پوچ علیه برگزیدگان مردم آن هم به دست شکست خوردگانی که او از دل هوادارانش بیرون کشیده بود.

آشوبگران با شکستن شیشه ها و درگیری با پلیس کاخ کنگره به داخل صحن مجلس نمایندگان و سنا حمله و قانونگذاران را مجبور به تخلیه ساختمان کردند. در زمان نوشتن این مقاله، تنها یک زن با شلیک گلوله کشته شده اما همچنان آمار مجروحان و میزان تخریب ساختمان کنگره تعیین نشده بود.

تنها ویژگی مشترک ترامپ با لنین یا ناپلئون یا هر کسی که با راه انداختن یک کودتا سعی در براندازی دولت منتخب داشته و دارد، زیر پا گذاشتن قانون و خدشه دار کردن اعتبار سیاستمدارانی بود که پیش از او آمده بودند. ترامپ نیز مانند لنین از محدودیت قدرتش خشمگین است و به فرهنگ مصالحه که شاخصه نمایندگان دولت ها است، چندان تمایلی ندارد. از طرف دیگر او درست همچون لنین، توانایی مهلکی برای شناسایی نقاط ضعف-البته نه تنها در حکومت- دارد اما یک مشت مجیز گو دورش را گرفته اند؛ همان هایی که برای برهم زدن مراسم افتتاحیه ریاست جمهوری بایدن به خاطر ترامپ آماده می شوند.

اما حکومت هایی که امثال لنین، ناپلئون، موسولینی و فرانکو با آنها روبه رو بودند، ضعیف نبودند بلکه انگیزه برای نجات نداشتند. به عبارت دیگر شاخص ترین کودتاچیان تاریخ اغلب درهای نیمه باز را هل داده اند.

با این تعبیر، آنالیز رفتارهای ترامپ در چند هفته اخیر، نشان می دهد که او نیز خودش را در همین جهت می بیند. از دیدگاه او، چهار سال حمله به ارزش های امریکایی، انگیزه دفاع را از مراکز دموکراتیک گرفته است. در واقع چه توجیهی غیر از این در پس فشار نظامی بر آریزونا، میشیگان و جورجیا برای برنده اعلام کردن ترامپ وجود دارد؟ او به جای اینکه ممانعت مقامات این ایالات را نشانه ای برای مقاومت امریکای جمهوریخواه بداند، بر این امر تمرکز کرد که نمی خواهد بهای کوشش هایش در فرایند نابودی دموکراسی امریکا در این چهار سال را خودش بدهد. تا به این لحظه نیز این رفتارها تبعاتی برایش نداشته، پس چرا نباید تا تخریب کامل سیستم عقب نشینی کند؟

علاوه بر اینها، کوشش قانونگذارانی مانند سناتور تد کروز از تگزاس، جاش هاولی از میسوری و بسیاری از جمهوریخواهان مجلس نمایندگان برای اجرای نمایش تأسف آور ساختمان کنگره نباید نادیده انگاشته گردد. آنها آشکارا از تصمیم شان برای اعتراض بر نتیجه ای گفته بودند که توسط نهادهای قانونی به تأیید رسیده بود. تأیید توطئه نادرست مشروعیت با آرای تقلبی، همان چیزی بود که آنها به ترامپ القا کردند تا او که در بسیاری وقایع یک ترسوی واقعی نشان داده بود، در میان هوادارانش رجزخوانی کند و آنها را به این حمله تهییج کند.

در عین حال تنها این دسته فتنه گران مقصر و سزاوار نکوهش نیستند. برای چهار سال، میچ مک کانل، رئیس اکثریت جمهوریخواهان سنا و دیگر اعضای این حزب، ترامپ را جور دیگری می دیدند و شکست او را متصور نبودند. به همین دلیل نیز پس از استیضاح سال گذشته ترامپ در مجلس نمایندگان، سناتورهای جمهوریخواه رأی به برائت او دادند و همچنین آنها بودند که بر ادعاهای بی اساس ترامپ درباره تقلب در انتخابات اعتبار بخشیدند. حتی امروز که آشوب به ساختمان کنگره رسیده، مک کانل همچنان بر دروغ پردازی هایش ادامه داده و می گوید این دموکرات ها بودند که نخست دموکراسی امریکایی را زیر پا گذاشتند. از طرفی سناتور سوزان کولینز از مایین نیز در این دسته قرار می گیرد. او چهار سال نسبت به رفتارهای ترامپ ابراز نگرانی کرد اما در عین حال واکنشی نیز در برابر حملات رئیس جمهوری بر مراکز دموکراتیک امریکا نداشت.

این سیاستمداران ترسو و همین طور وبلاگ همصحبت فاکس نیوز بویژه مالک آن روبرت مورداک که طوطی وار حرف های ترامپ را تکرار می کردند، روسیاه این معرکه خواهند ماند. البته مسئولان شبکه های مجازی بویژه مارک زوکربرگ مدیر اجرایی فیس بوک نیز به خاطر انتشار مشتی دروغ و اطلاعات اشتباه در این سال ها از این فهرست خارج نیستند.

منبع: Project Syndicate